Samosir-Sipirol-Bukittinggi

We hebben 2 dagen in de auto gezeten vanwege de grote afstand die we moesten overbruggen om in Bukittingi te komen. Maar gelukkig is er onderweg genoeg te zien, en we stoppen ook regelmatig.
Het was donderdag erg vroeg toen we wegreden, 6 uur. We moesten heel zachtjes doen want eigenlijk mag je om dit tijdstip nog geen motor starten ivm met de andere gasten. Maar goed de boot ging om 7 uur dus we hadden geen keus.
Gisterenmiddag was ik nog even aan het douchen voordat we gingen eten en toen verscheen er een man op het balkon van het gebouw naast ons ivm met een bijeenkomst. En aangezien wij een buitendouche hadden was dit niet zo geslaagd. Gelukkig schrok hij ook. Maar ja als je er dan iets van gaat zeggen dan is het sorry mam. Tja wat koop ik daarvoor, maar goed het was gebeurd. Toch kwam later de eigenaresse nog even langs om te zeggen dat dit echt niet had mogen gebeuren maar bij de laatste storm is het dakje weggewaaid en nog niet herplaatst en deze bijeenkomst was erg rommelig verlopen en ze hadden daar niet mogen lopen. Prima daar kan ik wat mee en het is goed zo. We hebben het er verder goed gehad.
Verder met de boot, het was erg vroeg dus we zagen mooi de zon opkomen boven het water, ook was iedereen al weer druk in de weer, zelf de was werd al gedaan in het meer, maar daar wordt ook gebruik van gemaakt als ze naar de wc moeten, dus of de was erg schoon wordt is de vraag. Het is maar 45 min. varen dus rond 8 uur konden we op pad. Het zou een route worden van ca 7 uur volgens het boekje maat het werden er 11!!!!. Oa door de vele mooie vergezichten en stops bij oa een dorpje waar ananas verbouwd wordt, en natuurlijk even zo'n verse ananas proeven. O wat is dat toch lekker, en zo vol sap.
Verder gestopt bij typische Batakse markthallen. Hier was een groente en vis markt. O wat een bonte verzameling aan kleuren, geuren en mensen. En wij zijn daarbij ook weer een bezienswaardigheid, want iedereen kijkt je aan terwijl wij met een gebogen rug ( vanwege de hoogte van de zeilen) door de gangen rond proberen te lopen. En een lol dat ze hebben als je iets vraagt en het blijkt erg pittig te zijn, wat is hier eigenlijk niet pittig? Dan de visafdeling, aan hygiëne dien ze niet. De levende vis wordt uit de bak gehaal, groot mes erop en hup kop eraf en dan nog wat wroeten en de rest is er ook uit, ach hij valt op de grond. Geeft niet we pakken hem weer op, brrrr je moet het allemaal maar niet weten voordat het op je bord komt. Het geeft wel aparte foto's.
Verder zo nu en dan gestopt bij rijstvelden als er mensen bezig waren, of bij een tente voor en kop koffie etc. Rond 2 uur rijden we door een dorp en wat is het daar druk. Wat blijkt er is net een vrachtwagen verongelukt en ligt dwars over de weg heen, hij is ca 20 meter lang geladen met lange buizen voor transport van water. Hij lag op zijn kop, het zag er niet goed uit. De chauffeur zat nog in de cabine. Wij hoorde later dat hij het niet heeft overleefd, maar misschien lagen er ook wel meer mensen onder, dat weten we niet. Maar we konden dus niet verder de hele weg was geblokkerrd, dit zou zeker 5 uur wachten worden en daarna zouden we nog 2 uur moeten rijden. Tja dat zou niet kunnen, daar in het donker met al die gaten in de weg. Onze chauffeur is nog jong en is erg bedeesd en gaat niet gelijk navraag doen. De politie had gezegd dat we een shortcut konden nemen, maar daar werden wij en vele andere tegengehouden omdat die weg te smal zou zijn. Goed Wiard ging mee mat helaas zijn chef moest beslissen en die was er niet, tja dan maar weer terug naar de politie. Die kreeg het wel voor elkaar dat we via de smalle weg mochten. Nu dit was een hel of een rit. Inderdad veel te smal met tegenliggers en niemand die iets coördineert. Gelukkig gingen uiteindelijk wat mensen toch wat regelen door iedereen een beetje te helpen, het was echt centimeters werk, en na 2 uur meter voor meter er door heen te zijn waren we denk ik 400 meter opgeschoten maar wel aan de andere kant van het ongeluk en konden we doorrijden. De stops die hierna kwamen hebben we maar gelaten voor wat het was en uiteindelijk waren we rond 6 uur op onze bestemming, een verschrikkelijk kaal gebeuren van binnen, buiten zag het er wel aardig uit. Maar goed dit was een tussenstop dus eten, douchen en slapen.
De volgende morgen weer op tijd op en weer een rit van 10 uur voor de boeg, onze chauffeur maakt lange dagen zo. Maar klagen doet hij niet.
We hebben onderweg gestopt bij een kleine botanische tuin, Siheping. Hij liet allerlij planten zien van kruiden die wij thuis ook gebruiken. Kruiden zoals laos, sereng, peper, kruidnagel, gember, kardemon, vanile, kaneel, nootmuskaat. Alleen hier is alles vers en je proeft en ruikt het verschil. Ook was er een aap die kokosnoten uit de boom voor je haalde. Nu dit vonden wij niet echt nodig maar ze wilde dit graag, natuurlijk tegen een donatie. Wiard houdt wel van kokosmelk, dus hij mocht er een uithalen, ik vond het erg zielig en hij was nog agressief ook naar ons. Maar hij zat aan een touw.
Daarna nog wat kruiden gekocht en hup weer verder.
Omdat Wiard toch veel last heeft van zijn darmen, door de gluten e/o malariepillen, lunchen we niet. We hebben wat crackers en we eten verder toch genoeg hier. En dit scheelt op zo'n reisdag toch weer wat tijd.
In Puiba Baru wonen erg veel jonge moslimjongens vanaf 10 jaar. Zij wonen daar op zichzelf in huisjes die wij nog niet als schuur zouden willen. Ze zitten daar met 2 personen. Moeten zelf zorgen voor eten, de was etc. Daar tegenover staat hun school, je kan hier onder andere worden opgeleid tot iman. Hier zitten kinderen van heinde en ver. Ze gaan 1 keer per half jaar een week naar huis. En dat zo'n 6 jaar. Verderop had je hetzelfde voor meisje. Het zag er daar, van buiten, een stuk verzorgder uit. Het is heel wat om zo jong al van huis te moeten zijn.
We zagen langs de weg ook nog een stalletje met lychees, dus weer even stoppen en proeven, erg lekker. Dus ook maar wat meegenomen. Verder kwamen we langs een mevrouw die palmsuiker aan het bereide was. Een soort van mega wok waar in de vloeibare drap zat, dit moest ca 5 uur koken en daarna wordt het in een soort plastic ring gegoten en verder afgekoelt tot schijven va ca 1 kilo. Het kost hier niet veel, maar ja om dit nu te kopen.
En het laaste hoogtepunt was bij Bonjol, hier passeerde we de evenaar. En we hadden gekuk het was net even droog, dus konden we er wat foto's van maken, het is eigenlijk een zeer treurige bedoening daar. En je wordt gelijk belaagd met thirts voor een goedkope prijs zeggen ze erbij. Maar nee dit dragen we niet dus helaas, wij weer ingestapt er verder gereden. En de regen begon weer. Ongelofelijk wat er hier in een korte rijd naar beneden kan komen.
We kwamen rond 5 uur aan bij ons hotel in Bukittingi. Een erg groot statig hotel. We houden van meer kleins maar je hebt het niet altijd voor het kiezen. Volgens onze beschrijving zouden we een luxe kamer krijgen met een mooi uitzicht op de bergen. Helaas is er iets misgegaan en hebben we een superieur (is minder:() met uitzicht op een betonnenbak. Wijzigen kon niet omdat alles vol zat. Wel jammer, maar eigenlijk zijn we er weinig en als we er zijn kijken we niet steeds naar buiten, dus we laten het voor wat het is. We hadden al gekeken waar we lekker Rendang konden eten, restaurant Turret. Dus even opfrissen en erop uit. Wat een drukte daar op straat, maar in het rastaurant waren we de enige. Ach we nemen een tafeltje aan de straatkant en dan zien we niet dat het achter ons leeg is. We hebben lekker gegeten en toen nog even wat rondgewandeld. Om 10 uur was het mooi geweest en gingen we heerlijk slapen nadat ik inmiddels mijn 2e boek uit heb gelezen. Morgen weer op pad met een gids en lekker indonesch koken, daar later meer over.